Tijd met zijn tweeën in de winter

„En, wat gaan we de komende dagen doen?“, vraag je mij en ik weet meteen waar we onze reis starten. Midden in het centrum, slechts een paar huizen verwijderd van het Huis met het Gouden Dak in de Hofgasse 12 gebaar ik jou te blijven staan. Onthutst kijk je mij aan als ik je vraag je oor tegen de muur te houden. Maar het is niet zomaar een muur, het gaat hier om een laatgotisch portaal, waar men in de bogen iets kan fluisteren wat alleen voor de oren van de luisteraar aan de andere kant is bestemd. De fluisterboog heeft zo al menig intermenselijk geheim overgeleverd. Wanneer je mij korte tijd later door de lege ruimte kunt horen, zie ik je smakelijk lachen. Goed zo, dan zijn we het dus eens.

Wanneer het afgelopen jaar ons iets heeft geleerd, dan is het dat elke stap telt. Maar niet elke stap is even mooi. „Verliefd door de Hofgarten (hoftuin) wandelen“ stond ooit op een lijst van dingen, die je in Innsbruck moet hebben gedaan. Ik sta precies voor de oude boom in de hoftuin, die zijn dikke takken op de grond heeft afgeworpen en die met elkaar zijn verstrengeld, als ik een heel warm gevoel vanuit mijn hart krijg. De oeroude bomen in de hoftuin verspreiden daadwerkelijk een romantische flair. Later, als het daglicht achter de bergen is verdwenen, komen we misschien nog een keer hierheen en kijken dan naar het Lichtjespark LUMAGICA Innsbruck.

De volgende dag willen we een stuk verder de stad uitrijden en genieten van de namiddagzon. Vanuit Igls wandelen wij over de velden naar de Lansersee. Daar, waar op warme zomerdagen veel families actief zijn, treedt in de winter de rust in. Het meer bevriest en zodra het ijs dik genoeg is, mag je hier zelfs schaatsen. Onhandig uitgegleden of slim in je armen gevallen? Wie het weet, mag het zeggen. Het is hier een beetje zoals vroeger toen we jong waren. De Aperol Spritz aan de oever daarentegen is ondubbelzinnig aan ons volwassenen voorbehouden. Waarom smaakt die in de buitenlucht in de winterzon eigenlijk zo ontzettend lekker?

De centrale ligging in de bergen biedt ons alle mogelijkheden. Vandaag willen wij de stad uit en rijden we naar Mieming naar de Moosalm. Temidden van lariksweides, waar het Sonnenplateau zo beroemd om is, staat de authentieke hut, waar je in de stube man goed kunt eten. Direct daarnaast voert een 150 meter lang pad naar de bedrijvigheid aan en in het water van de biotoop Mooswiesen (bemoste weides). Met een verrekijker observeren wij de vogels van heel dichtbij en verwarmen we ons daarna met koffie en taart. De Mooswiesen-ronde zou ons iets langer bezighouden, maar we bewaren die voor ons volgende bezoek.

„Is hij altijd zo glanzend blauw?“, vraag je mij. „Nee, alleen voor jou – en eventueel mag de winter een woordje meepraten“, knipper ik. De Inn wordt, zodra de sneeuw smelt of als het regent, snel bruin. Maar nu in de winter, dan fonkelt de rivier als een juweel. Wij hebben fietsen gehuurd en maken een uitstapje naar het westelijke einde van de luchthaven. Vliegtuigspotters kennen het kiezelstrand bij het „rode huis“ goed. Wij zetten de fietsen op slot en buigen onze hoofden, wanneer de vliegtuigen slechts enkele meters boven onze hoofden inzetten voor de landing. Eens in je leven van Innsbruck weg over de stad in de bergen vliegen en alles van boven zien, dat zou toch wat zijn! Mijmerend zet ik de droom op onze heel persoonlijke lijst aan dingen, die we eens in ons leven in Innsbruck moeten hebben gedaan. Misschien gaan wij deze droom al snel vervullen met een ballonvaart over de Alpen. Eenmaal met windsnelheid kalm over de stad, het land en de besneeuwde bergtoppen te zweven, dat lijkt me geweldig!

Aan zo'n uitzicht zou ik tijdens mijn ontbijt kunnen wennen. En omdat je dat weet, verras je me de volgende dag met een picknick. De gevulde rugzak daarvoor halen wij af bij de Seegrube, het bergstation van de Nordkettenbaan. De zuidelijke ligging betaalt zich uit, zodra de zon tevoorschijn komt wordt het lekker warm en genieten wij in de ligstoelen van het uitzicht en de giften van de rugzak: Tirools spek, worstjes van de haard, bergkaas, zure groente, verse mierik, mosterd, boter en koekjes. Jaloers cirkelen de torenkraaien over onze hoofden en pikken de gevallen kruimels. Ongelofelijk, dat direct achter ons daadwerkelijk skiërs van de steile hellingen van de Hafelekar afdalen en langs ons naar het dal suizen. Dat moet je eenmaal in je leven hebben gezien!

Thuis roer jij eens in een pan, en soms ik, maar in de vakantie zijn we allebei lui. Goed, dat er in Innsbruck zoveel keuze is. Ook als je elke dag knödels of kaiserschmarren zou kunnen eten, kan ik je toch aanbevelen, eens iets anders dan de klassieke Tiroolse keuken te proberen. Onvergetelijk blijft de avond in het Sinne (zintuigen) Restaurant. Hier versmelten theater en restaurant tot één in een ruimte waar het donker is. Een belevenis op zichzelf, die een geheimzinnige reis in de fantasie belooft. Of het nu vlees, vis, vegetarisch of vegan is – het komt gegarandeerd anders, dan men zich had voorgesteld. Wat zou het leven zijn zonder verrassingen? Dat hier de mobiele telefoon uit blijft, is vanzelfsprekend.

De verfrissende berglucht maakt niet alleen hongerig, ze prikkelt ook de behoefte aan warmte. Warmte, zoals u die tijdens het transpireren in de sauna, tijdens het zwemmen in het bubbelbad of bij het soezelen op de infrarood-ligstoel vindt. Is het niet het fijnste gevoel van de wereld, als je doorgewarmd en fris gedoucht in een behaaglijke badmantel ligt, een tijdschrift leest en daarbij vrij uitzicht op de bergen hebt? Hier vindt u wellnesscomplexen buiten uw accommodatie.