Red Bull 400: Team Almauftrieb gaat bergopwaarts

Wat is er mooier dan met regenbuien in je rug en praktisch zonder voorbereiding de Bergisel-schans op te sprinten? Team Almauftrieb ging het Red Bull 400 avontuur aan.

Toen de deelneemster voor me bij haar eerste stap een halve meter naar beneden gleed op de ruwe plastic vezels van de uitloop, vroeg ik me af wat ik hier in godsnaam deed. Onder me klonk gebrul uit de ketel, boven me steeg de heuvel zo steil dat de Bergisel-schans zelf achter de kam verdween. Het ergste verwachtend, slingerde ik mezelf over de rand. En zie, ik stond meteen stevig op mijn voeten - hoera voor de aanvliegschoenen! Ik klauterde snel langs het ruwe net naar de oostkant van de uitloop. De eerste loper van ons estafetteteam stond al ongeduldig te trappelen in het startvak, ik zag mijn opvolger pas honderd meter verderop als een klein donker silhouet. De Red Bull 400 kon beginnen.

Op eigen initiatief zou ik er nooit aan gedacht hebben om deel te nemen aan een evenement dat zichzelf omschrijft als waarschijnlijk de zwaarste bergloopsprint ter wereld. De Red Bull 400 brengt de mitochondriën echt op gang: waar skispringers gewoonlijk door de lucht glijden, rennen sportievelingen bergopwaarts. Er is een hoogteverschil van 130 meter over een afstand van 400 meter, met een stijgingspercentage tot 75 procent. Tussen de starttafel en de outrun is een houten helling gebouwd om de deelnemers minstens één klim te besparen. Het hele parcours is opgedeeld naar geslacht of, voor degenen die de voorkeur geven aan een taakverdeling, is er een estafette voor mannen, gemengd en blauw licht van 100 meter per persoon.

Op vrij korte termijn kreeg ik de kans om met drie vrienden mee te doen aan de gemengde estafette als onderdeel van een blogpost. Er was veel respect voor de sportieve uitdaging, maar uiteindelijk won de nieuwsgierigheid het. De verkennende gesprekken in de sportenthousiaste subkringen van de vriendenkring resulteerden uiteindelijk in drie mensen die voldoende zin hadden om te slagen: Theresa, Flo en Marc. Onder de vlag van de stieren zouden we als Team Almauftrieb de Bergisel-schans bedwingen.

28 september, de dag van de wedstrijd, kwam angstaanjagend snel. De geplande fysieke voorbereiding ging bijna helemaal niet door vanwege ziekte en blessures, maar op theoretisch niveau waren we goed voorbereid: video's van voorgaande jaren bekijken, materiaal bespreken, de voorspelde regen met een zucht accepteren, een activiteit kiezen om de dag af te ronden. Dankzij een gelijkmatig verdeeld gebrek aan planning was de keuze van de secties heel eenvoudig. Flo nam het eerste, vlakkere stuk als sprinter voor haar rekening. In een vlaag van waanzin koos ik voor de tweede sectie, die constant steil was en bedekt met netten. Theresa nam de onduidelijke top, Marc de eindsprint over de relatief smalle aanloop.

Op de dag van de wedstrijd ontmoetten we elkaar - hoe kan het ook anders - bij de vuurschalen die als getuigen van de Olympische Spelen over de ketel waakten. Presentatoren en muziek warmden om beurten de menigte op die was samengekomen om de wedstrijd te bekijken. Terwijl we winkelden over de beste strategie, naderde onze starttijd snel. We zouden om 15.30 uur beginnen. Een groepsfoto, rugzakken veilig opgeborgen en op naar onze respectievelijke startpunten.

Dat brengt ons terug bij het moment waarop ik rondkronkelde als een vis in een net. Bij de 100-meterlijn werd de tijd doorgebracht met koetjes en kalfjes, zelfs een station hoger, zoals Theresa ons vertelde: "Zelfs vlak voor de start was iedereen nog gezellig aan het kletsen, het was echt gezellig." Beneden in het finishgebied van de skischans zocht Flo naar een stukje gras dat nog niet helemaal omgeploegd was door de vorige runs. Zijn hartslag steeg langzaam. "Ik ben zelfs een paar meter van de startlijn gaan staan om meer vaart te krijgen," zei hij. Er waren gebaren en kreten over de hele afstand om de sfeer aan te wakkeren en ergens vanaf de zijlijn hoorde ik iemand mijn naam roepen. Geen tijd om te kijken: Het aftellen naar de start was begonnen.

De sirene loeide en het startveld vertrok in een werveling van ledematen. Flo rende over het gras en liet een flink aantal starters achter zich toen de helling naar het net steeds hoger werd. Ik heb geen flauw idee wat ik tegen hem riep op zijn laatste meters - de woorden gingen verloren in de commotie.

Zodra mijn hand zich om de koele stok sloot, begon ik tunnelvisie te krijgen. Ik hoorde niets meer behalve het ritme van mijn voeten op de gladde matten. Het publiek en de wedstrijd waren vergeten, er was alleen nog het net onder mijn handen. De handschoenen die Marc voor ons had meegenomen waren goud waard. Ik wierp een blik omhoog om te controleren of ik nog op koers lag naar Theresa Op dat moment verloor ik mijn ritme, vloekte even en krabbelde in een rap tempo verder. Mijn hart bonkte in mijn keel. Ik zou mijn sectie afmaken, ook al moest ik op mijn buik kruipen!

Gelukkig kwam het niet zo ver. Het voelde als een paar seconden voordat ik Theresa's gejuich van boven hoorde en met het (metalen) stokje naar haar toe strompelde. Terwijl ik met een enorme grijns in het net leunde, klom zij in een mum van tijd over de top. "Ik kon relatief snel rechtop rennen, maar mijn benen waren echt zwaar aan het einde," herinnert ze zich. Dat en de opluchting van het kunnen overdragen aan Marc, die nu onze opgelopen achterstand mocht goedmaken.

Later beschreef hij het laatste stuk over de heuvel als volgt: "Eerste kwart: vol gas, wat maakt het uit. Tweede kwart: Uiii, het wordt zwaar. Derde kwart: Ik wil dood, mijn dijen barsten. Laatste kwart: Het maakt nu niet meer uit, doorbijten voor het team!"
Met deze motivatie zwaaide hij door de finish - en zag een hijgende Flo, die de kans niet had gemist om het hele parcours af te leggen, de heuvel op rennen. Terwijl Marc zijn laatste stappen nog aan het zetten was, was het gaan miezeren en nu was het aan het stortregenen. Terwijl de twee op adem kwamen, klom ik terug over de vangrail. Achter hen wachtte een leuke verrassing op me: twee familieleden waren gekomen om te kijken en ons aan te moedigen.

Het duurde even voordat Team Almauftrieb elkaar weer had gevonden. Gewapend met regenponcho's ontmoette ik Marc en Flo bij het liftstation. Ik kreeg meteen mijn medaille, het teken van succesvolle deelname. Grijnzend sjokten we naar de pasta en drankjes en namen we het evenement door.

Ondanks de regen en het navenant matige aantal bezoekers hebben we zeker plezier gehad. Plezier en teambeleving stonden duidelijk op de voorgrond, waarbij het idee van prestaties op de achtergrond stond. Een coole sfeer, een leuke wedstrijd, en wanneer krijg je ooit de kans om het skischansgebied vanuit dit perspectief te zien? Ik zal me altijd herinneren dat ik op de steile helling zat te wachten terwijl een regenbui langs de Nordkette achter de kom trok. De schansspringers overdrijven niet als ze het geweldige panorama bij Bergisel beschrijven.

Voor het geval we eerder de indruk hadden gewekt dat we ons helemaal niets aantrokken van zaken als plaatsing: nou, ja. Op een gegeven moment kwamen we erachter dat we eigenlijk vierde waren geworden en dus het metaal hadden gewonnen in de gemengde estafette. De ideeën voor optimalisatie volgden elkaar op: wat als we volgend jaar ..

Afbeeldingen, tenzij anders aangegeven:
© Theresa Kirchmair Afbeelding voorkop: Florian Riedl