De Renaissancetuin van Ferdinand II. was groter dan tegenwoordig, de tuin reikte tot aan de Ambraser See (= winkelcentrum DEZ) en was het „dichtbij gelegen recreatiegebied“ van de landsvorst.
Aangezien Ambras alleen onder aartshertog Ferdinand II. en Philippine Welser een vaste residentie was, raakte het na de dood van hen beiden snel in verval. Het diende als opslagplek voor de Ambraser kunstverzamelingen, die men ook kon bezichtigen. Spoedig na de dood van Ferdinand veranderde men de tuinen vol pracht en praal in moestuinen en alleen de infrastructuren bleven behouden.

Naamsverklaring Keuche = gevangenis, heeft niets te maken met „Kuchlgarten“.

De tuin bestond uit diverse gedeeltes: lusthof (= Keuchengarten), wild-, hazen- en fazantentuin, verder waren er vijvers met speciaal gekweekte vissen, attracties zoals de ronddraaiende tafel, de Bacchusgrot, waterspelen etc. Bovendien was er de kruidentuin van Philippine in het tussengedeelte en dan, in terrassen aangelegd, de helling naar het meer en het voorste gedeelte, waar tegenwoordig nog een vijver is.

De vroegste beschrijving stamt uit het jaar 1574, de vroegste afbeelding is van Matthäus Merian uit het jaar 1649.
Er volgde een verandering in een moestuin, omdat de nakomende landsvorsten hun geld liever in de opera staken…

In de 19e eeuw volgde de verandering in een Engels landschapspark onder aartshertog Karl Ludwig (1832-1896) en de bouw van een zwembad (in 1856), dat tegenwoordig de vijver in de Keuchengarten is. Maar hij kwam er niet meer aan toe, van deze veranderingen te genieten, want hij werd als stadhouder teruggeroepen.
Hij creëerde grote hellingen, legde de landschapstuin aan en redde het slot van het verval.

In 1997 ontstond toen in samenwerking met de Bundesgärten, de ÖGHG (Oostenrijkse mij. voor historische parken) met parkhistorici en met de landschapsarchitecten het nieuwe complex van de Keuchengarten. Gebaseerd op de plannen van Hans Puechfeldner (ÖNB = Oostenrijkse Nationale Bibliotheek), werd een decoratie- en moestuin gecreëerd, een „Renaissance-citaat“. Het niervormige zwembad van Karl Ludwig moest behouden blijven, zodat het niet mogelijk was, meerdere Renaissance-compartimenten te creëren. In plaats daarvan verrijzen de beide parktijdperken, die kenmerkend waren voor Ambras, duidelijk van elkaar: de Renaissancetuin van de 16e eeuw en het zwembad van de 19e eeuw – de laatste werd door eenden in bezit genomen…..

Beschrijving van Dr. Monika Frenzel