Water, gezuiverd in de rots
Gerd Albrecht heeft een leeg glas meegenomen. Hij houdt het onder de sterke straal van de oeroude bron en vult het tot de rand. Hij wacht totdat de vloeistof helemaal stil is en houdt het glas in de zon. Het licht breekt fonkelend als door kristal. Totdat het water in het glas aankomt, heeft het ruim tien jaar nodig, vertelt de vakman. Een waardevolle druppel, gezuiverd in de rots, en een schat, die we moeten waarderen en beschermen. Daarom waarborgen strenge beschermingsmaatregelen en gespecialiseerde vakmensen zoals Gerd Albrecht de buitengewone kwaliteit van het Innsbrucker water.
Het grootste deel van de drinkwatervoorziening wordt door de Mühlauer bronnen gewaarborgd, legt de ingenieur verder uit. Hoog boven de stad verzamelt een kilometerslang tunnelsysteem het water van de stad. Getransporteerde hoeveelheid: 600 - 2.000 liter per seconde. Twee drukleidingen voeren dan van het zogenaamde “waterslot” buiten op de berg 445 meter in het dal tot aan Mühlau. En van daar over een 460 kilometer lang net van leidingen in de lege waterglazen van de hele stad. De waterman grijnst verfrissend.
De schatkamers
Wij volgen de heer Albrecht van de Mühlauer bronnen een stuk bergopwaarts, tot aan een goed beveiligd gebouw. Camera's hangen aan massieve muren, prikkeldraad en zware sloten beveiligen de schat. De schatmeester rinkelt met de sleutelbos en schuift de grendel opzij. Geen foto's alstublieft, uit veiligheidsoverwegingen. En ook niets aanraken, om reden van hygiène. Voordat wij de schatkamers betreden, laat Gerd Albrecht ons echter nog de beide reusachtige drinkwaterturbines zien. Op weg naar de beide ondergrondse hooggelegen drinkwaterreservoirs wordt hier met de waterdruk namelijk ook nog duurzame stroom geproduceerd. De heer Albrecht wijst in een metersdiepe schacht, waar enorme stalen buizen de watermassa's verder leiden. Wij klimmen vanaf een smalle trap in de diepte, naast ons dreunt met tonnen tegelijk het water in de muur. Weer rinkelt de sleutelbos, dan stokt onze adem eventjes.
Voor ons liggen twee reusachtige meren van zwart kristal. Niet te bevatten zesentwintig miljoen liter drinkwater. Acht meter diep zijn de beide reservoirs, pikdonker en spiegelglad. De lucht is hier krakend koud. Met een frisse vijf graden komt het water uit de rots, grijnst de heer Albrecht. Een temperatuur waarbij water ook volledig kiemvrij blijft. Zo kan het natuurlijk in een gegarandeerd bergfrisse kwaliteit ter beschikking gesteld worden aan de bevolking, helemaal zonder zuivering.
In totaal verzorgen twaalf verschillende bronnen het stadsgebied van Innsbruck, met even zoveel drinkwaterreservoirs. Het complex in Mühlau is met 90 % verzorgingsaandeel echter met afstand het grootste. Alle waterreservoirs functioneren bovendien als pure buffer, want de Innsbrucker bronnen voorzien de bevolking 24 uur per dag en direct vanuit de bergen met kristalhelder bronwater.
De Innsbrucker waterweg
Wanneer de vriendelijke waterman terug in het daglicht afscheid van ons neemt, geeft hij ons nog twee tips mee voor onderweg. Wie het water namelijk op eigen houtje zou willen volgen, wordt de Innsbrucker waterweg geadviseerd. Een prachtige wandeling door de sprookjesachtige Mühlauer kloof tot boven in het brongebied. Vanaf daar via een panoramaweg verder en met een verdiende opkikker in de Arzler Alm weer terug naar de stad. De route begint trouwens precies hier, bij de Mühlauer bronnen.
Wie toch liever blijft zitten, kan de reis van het Innsbrucker water HIER echter ook digitaal beleven. En wel als een indrukwekkende 360° virtual reality rondom belevenis. Een fascinerend 3D-filmproject van de stad Innsbruck, dat onlangs met de Neptun-Waterprijs 2019 werd onderscheiden. Maar voorzichtig, u krijgt misschien dorst.
