In de diretissima op de Seegrube

Op een dag", besloot ik decennia geleden, "zal ik uit de trein stappen en dan in de Diretissima van het station van Innsbruck naar de Seegrube lopen". Wat ik in mijn studentikoze uitbundigheid had besloten te doen, bracht ik laat en met grijze haren in praktijk. Je trakteert jezelf tenslotte niet op iets anders..

Maar er is nog een reden voor deze tocht van helemaal beneden naar bijna helemaal boven. Het is gebruikelijk geworden om met auto's en kabelbanen naar de bergen te gaan en dan aan de eigenlijke bergwandeling te beginnen. Mijn overtuiging: In Innsbruck is dat helemaal niet nodig. Daar, neem je oog op de bestemming in Maria-Theresien-Strasse en ga er gewoon voor. Het feit dat er een hoogteverschil van 1.400 meter te overbruggen is, is voorlopig van weinig belang

Mijn routeplan - klimmen via het Höttinger Bild en de Höttinger Graben - was gebaseerd op de stadsgeschiedenis van Innsbruck. Dit wordt vaak vergeten wanneer men over de prachtige paden en bergpaden op de zuidelijke helling van de Nordkette wandelt. Wie weet dat Innsbruck, meer bepaald Hötting, ooit een belangrijke Tiroolse mijnstad was waarvan de mijnresten vandaag nog zichtbaar zijn?

Tijdens mijn wandeling passeerde ik eerst het Gouden Dak, stak de Herbergbrug over en keerde vervolgens in Hötting af naar de prachtige Oude Kerk, die voor het eerst in 1286 in een document werd genoemd. Toen begon het op de een of andere manier. Want bij de beklimming van Planötzenhof komt de omloop voor het eerst in de stemming.

Na de Planötzenhof - ik kan er niet voorbij zonder koffie te drinken - leidt een prachtig pad naar het Höttinger Bild. Wat zelfs de lokale bevolking nauwelijks weet: De kapel is de poort naar het mijnverleden van Innsbruck. Dit blijkt uit een middeleeuwse afvalberg die vandaag de dag nog steeds zichtbaar is, direct voor de kapel.

Nu opent zich een steil landschap, waarin de sporen van de middeleeuwse ertswinning niet over het hoofd te zien zijn. Deze worden duidelijk als u kiest voor de beklimming van de Höttinger Alm via de Höttinger Graben. Je moet zeker van je zaak zijn en geen hoogtevrees hebben. Anders zou ik u afraden deze weg te kiezen.

Dat kunnen we ons nu niet eens meer voorstellen: De middeleeuwse mijnwerkers hamerden hier de ertsdragende stenen uit het gesteente, beklommen ladders in hun 'mijnwerkersgaten', groeven tunnels in het gesteente en zwoegden van zonsopgang tot zonsondergang. Alleen al het kijken naar de gaten en grotten, die eruit zien als een gigantische Zwitserse kaas, maakt me duizelig.

Tegenwoordig komen hier vooral mensen die de zwaartekracht te slim af proberen te zijn door middel van haken en lussen. De sportklimmers hangen vaak ondersteboven aan de rots - en kunnen genieten van het mooiste decor dat een sportklimtuin te bieden heeft: het overweldigende panorama van Innsbruck.

Na het overwinnen van de laatste steile treden, verschijnt de Höttinger Alm plotseling voor het dankbare oog van de wandelaar. Schotse hooglanders verfraaien het uitzicht op de Nordkette of de stad Innsbruck. Eigenlijk is het een goede gewoonte om minstens één keer per jaar op de Höttinger Alm te gaan zitten, om God een plezier te doen en je ziel eens goed te luchten. Hier iets rustieks eten, of het nu de uitstekende Kaspressknödel (kaasknoedels) of de kruimelige Graue Käse (grijze kaas) is, hoort bij de goede manieren.

Vanaf de alpenweide moet u nu de laatste 400 hoogtemeters overwinnen. De route hier volgt het motto: Waarom zigzaggen als je ook rechtdoor kunt? Het is immers de Diretissima die het mogelijk maakt om op de kortste afstand vele meters hoogte te overbruggen. Hier - ik geef het graag toe - moest ik vaak een time-out nemen. Ik overtuigde mezelf dat ik foto's moest nemen. In werkelijkheid stroomde het zweet gewoon over mijn gezicht

Nu begint de Nordkette machtig uit te torenen voor wandelaars en trekkers. De Frau Hitt is binnen bereik, de Brandkogel ziet er nu uit als een brandgevaar. Het geblaat van schapen wordt overstemd door het opgewonden gefluit van marmotten. De Seegrube zelf? Helemaal niet te zien, het verstopt zich in zijn kuil. Maar na ongeveer anderhalf uur haalde ik het: ik bereikte de Grubegg, ongeveer 50 meter boven het bergstation Seegrube.

Heel even dacht ik erover om verder de Hafelekar op te lopen. Wat onzin zou zijn geweest. Ten eerste, het was al laat in de middag. En ten tweede zou ik op de Grubegg niet die aardige mensen hebben ontmoet die de zon op hun buiken laten schijnen.

De afdaling met de Nordkettenbahn was onontbeerlijk, niet alleen vanwege het late uur

Alle beelden: ©Werner Kräutler