Als een winters sprookje: De wandeling naar het Höttinger Bild

Op het gevaar af mijn ademloze lezers en geestige lezeressen slechts een gepijnigde glimlach te ontlokken, blijf ik erbij: een wandeling langs de diep besneeuwde voet van de Nordkette is een unieke ervaring. De route van Sadrach via Höttinger Bild naar Gramart en Hötting kan zeker als “sprookjesachtig” worden omschreven.

Dit jaar is de winter ons goed gezind geweest: diep besneeuwde bossen en stralend witte bergtoppen beloven unieke ervaringen in de vrije natuur, ook zonder ski’s. Voor mij is winterwandelen al enkele jaren een vast onderdeel van mijn wintergenoegens. En ik zit helemaal in de trend, want winterwandelen is populairder dan ooit tevoren. Voor mij beginnen deze winterwandelgenoegens in Innsbruck met het gebruik van het openbaar vervoer. Ideaal is in dit geval buslijn A, die je alleen aan het eindpunt in Sadrach laat uitstappen. Want daar begint een unieke, zelfs sprookjesachtige wandeling.

Een kruis zonder Christus

Licht bergopwaarts, komend uit Sadrach, bereikt men eerst een hoogvlakte met een fantastisch vergezicht op het schitterende bergpanorama, dat zich in de winter als een zijden omslagdoek om de hoofdstad van de Alpen wikkelt. Van Planötzenhof die bijna boven de stad uittorent, heb je misschien wel een van de mooiste uitzichten van Innsbruck. En hier in de winter kun je bewonder iets dat min of meer “de gewoonte” is in Tirol: een kruis zonder Christusfiguur. Tot op de dag van vandaag ben ik er niet in geslaagd uit te vinden waarom de cijfers van de kruisen zijn gehaald.

Het plateau van Planötzenhof met het kruis zonder de Christusfiguur. © W. Kräutler

Dit keer was de bestemming dus niet de herberg, maar een kerkje midden in het bos: het zogenaamde Höttinger Bild. Een nu al legendarisch bedevaartsoord in de buurt van de stad. En geloof het of niet, het is niet ongewoon om studenten met ernstige uitdrukkingen naar boven te zien streven. De nieuwsgierige wandelaar zal later wel te weten komen waarom. U kunt nu ofwel het bospad nemen (als het gesneeuwd heeft) ofwel het smalle wandelpad omhoog naar de kapel.

Diep ondergesneeuwd: het voetpad van Planötzenhof naar Höttinger Foto. © W. Kräutler

De kapel met het Höttinger Bild staat op een mystieke plek

Het ‘Höttinger Bild‘ ligt aan de voet van de machtige, bijna dreigende Nordkette. Een plek die even mystiek is als een rijke geschiedenis. In de zomer zie je vlak naast het kerkje een depressie in de helling, die in de winter moeilijk te zien is. Het is de mond van een voormalige middeleeuwse mijngang, een zgnKnappenlochsdie nog steeds zichtbaar is als een depressie op de foto rechtsonder het houten paviljoen. En ervoor spettert ’s zomers een fonteintje tot groot genoegen van veel inwoners van Innsbruck. Het water smaakt niet alleen heerlijk, het is volgens veel stadsbewoners ook geschikt voor de bestrijding van allerlei lichamelijke kwalen. Goed dan!

Het is bijna niet te geloven: de kapel met het ‘Höttinger Bild’ is een bedevaartsoord voor studenten. © W. Kräutler

Het ‘Höttinger Bild’ is ingebed in het altaar van de kerk. © Kräutler

Als we de legende mogen geloven, bracht een student in 1675 een kopergravure van de beeltenis van Maria Waldrast naar het bos boven Hötting en bevestigde die aan een lariksboom. Na talrijke bezoeken ter plaatse is de student blijkbaar, tegen de verwachtingen in, geslaagd voor zijn examen. Dit ontging de andere studenten niet. Aldus werd een bedevaartskerk gebouwd, waarin zich in het altaar de kopergravure bevindt, die sindsdien “Maria der Studenten Zuflucht” (Maria van de Studenten Toevlucht) wordt genoemd

In 1777 werd het vroegere houten kerkje omgebouwd tot de huidige bakstenen kapel. En er wordt gezegd dat studenten tot op de dag van vandaag de pelgrimstocht vanuit de stad maken in hun nood. Een schurk die er kwaad van denkt, want de Planötzenhof is praktisch om de hoek..

Wat veel bezoekers van het Höttinger Bild niet weten: Tegenover de kerk staat een altaar op een vlakte die eeuwen geleden kunstmatig werd opgehoogd. Het is de deklaag van de vele mijntunnels in dit gebied. Want hier, in de Middeleeuwen, werd elke steen omgedraaid en elke kloof ontgonnen

Dit ziet eruit als een avontuur: De besneeuwde brug over de Höttinger Bach. © W. Kräutler

De winterwandelroute tussen Höttinger Bild en Gramart heeft “sprookjesachtige kwaliteit”. © Werner Kräutler

Vanaf deze plaats gaat de winterwandelroute verder naar Gramart. Voor mij heeft Gramart nog steeds iets mysterieus, iets onverklaarbaars. Mijn gok: in de Middeleeuwen hebben mijnwerkers dit gebied ontgonnen om er hun bescheiden hutten te bouwen. Dit gebied lag min of meer in het midden van het vroegere mijndistrict bij Höttinger Graben. Voor tijdgenoten uit de muziekwereld, maar vooral voor vrienden van de echte volksmuziek zoals ik, is Gramart een bekende term geworden, vooral vanwege de Gramart Muziek is een bekende term geworden.

De houten kapel in Gramart voor de torenhoge Nordkette. © Werner Kräutler

Wandelstokken zijn hier nodig in de winter

Een opvallend kenmerk van Gramart is een kleine, houten kapel die romantisch opgaat in het landschap. Ook bij de kapel scheiden de paden zich: links gaat het verder naar Hungerburg

, rechtdoor en bergaf naar Hötting en verder naar Koatlackn, d.w.z. naar de parochiekerk van Sint-Nicolaas in het gelijknamige stadsdeel. Zoals gewoonlijk koos ik de Diretissima en ging ik naar de oude kerk van Hötting, een prachtig herkenningspunt van Hötting. Hier is het raadzaam om wandelstokken bij u te hebben om niet uit te glijden op de besneeuwde grond. Vanaf de oude Höttinger kerk is het een korte wandeling ofwel naar St. Nikolaus ofwel door de Höttinger Gasse rechtstreeks naar het centrum van Innsbruck.

Het uitzicht vanaf de Gramarter-wandelroute op het dromerige Hötting en de besneeuwde Tiroolse hoofdstad. © Werner Kräutler

Voor mij is de gotische toren van de Hötting-kerk een prachtig oriëntatiepunt in dit deel van de stad. © W. Kräutler

Eindelijk: een ansichtkaart uitzicht in een klasse apart

Op mooie en koude winterdagen kan de kunstminnende wandelaar zich verheugen op een bijzonder uitzicht: Mariahilf op de groene Inn. Wat schoonheid, elegantie en architectuur betreft, kan de barokke huizenrij zich meten met het stadscentrum rond het Goldenes Dachl. Dat je vanaf de oever van de Inn ook nog een laatste blik op de wandelroute kunt werpen, lijkt me een beloning.

De barokke huizen in Mariahilf: een van de meest bijzondere ensembles in de hoofdstad van de Alpen. © Werner Kräutler

Links:

• Winterwandelen in Innsbruck
• De kaart voor de wandeling naar Höttinger Bild
• De mijnwerkersputten van Innsbruck
• Hoe er te komen: Neem buslijn A van het Innsbruckse openbaarvervoersysteem tot aan Sadrach en volg vanaf daar de zeer goed gemarkeerde wandelpaden.