Spontaan zomerverblijf: drie traditionele Tiroolse herbergen

Wanneer de zon op sommige dagen door de lieflijke straatjes van de oude stad schijnt, is elk schaduwrijk plekje in Innsbruck een goede aanbeveling. Maar gelukkig ligt het echte zomerresort iets zuidelijker. Om precies te zijn: een handvol kleine bergdorpjes, gemakkelijk bereikbaar per bus, trein, fiets of bergschoen. Elk spontaan avontuur kun je aanpassen aan het weer en je reislust: onderweg vind je een kasteel, twee meren, twee heidevelden, een paar speeltuinen en sportstations, en soms zelfs een paar paddenstoelen. Een culinaire excursie is ook de moeite waard, want waar het bos en de weiden je ook weer uitspuwen, daarboven wacht een Falstaff-gecertificeerde keuken op je. In de volgende: Drie traditionele Tiroolse restaurants en zomerretraites, net iets zuidelijker en net zo van Innsbruck.

De beste manier om de natuurlijke idylle ten zuiden van de opvallende Bergisel-skischans te bereiken is via de bospaden (bijv. Poltenweg) boven Schloss Ambras. Sportieve ouders kunnen deze zelfs met fietsen en kinderwagens bedwingen en ook honden zijn er welkom. Vanaf het marktplein van Innsbruck neem je gewoon de prachtige 6-persoons bostrein naar Lans of de "Peak-to-Peak" lijn J in de richting van Patscherkofl en verkort je de route naar de top naar wens. Overigens is de bus bijna altijd aan te raden voor de terugweg - enerzijds omdat de bospaden 's nachts erg donker worden, anderzijds omdat je hier komt om te genieten en de gezelligheid van begin tot eind voorzichtig kunt opvoeren.

Ik stap op de bosspoorweg op het marktplein van Innsbruck of op het kleine treinstation in Wilten onder de skischans. Ergens in de buurt van Tantegert (Waldmoor & speeltuin) stap ik meestal weer uit en neem een van de schaduwrijke bospaden over de Lanserkopf. Via Lanser See, Seerosenweiher (of Lanser Moor) en Mühlmeer, is het dan een ontspannen wandeling naar de Isserwirt in het hart van Lans - gemakkelijk te herkennen aan de weelderigste begonia-waterval van de hele dorpsweg. Binnen word ik begroet door de aloude alpine chic en de waardin Theresia, die elke gast persoonlijk begroet. Het spreekt voor zich dat iedereen hier in het dorp elkaar bij de voornaam noemt en natuurlijk mag ik even in de keuken kijken! De Isserwirt bestaat al 16 generaties sinds 1313, en hoewel het „Thresi“ vandaag de dag nog steeds jong is, wordt de keuken al heel lang gerund door „da Bua“ (=junior) Andreas. Trouwens, ze is toch maar "ingehuwelijkt", knipoogt de hartelijke gastvrouw.

De eetzaal, ooit gebouwd door opa Josef in 1905, werd gerenoveerd voor de babyolifanten (of 1,5 meter - afstandsregel) onder keizerin Corona. "Gogl Moni heeft het mooi voor ons gemaakt, heel puristisch, zelfs het Goethe-glas en de oude ramen zijn bewaard gebleven. De bergen zien er altijd zo ontroerend uit - het is koud in de winter, maar we zetten gewoon kaarsen neer." Senior chef Jupp serveert het eten persoonlijk, het menu is klein en waardevol, altijd met een paar spins. Bijvoorbeeld de gekarameliseerde abrikozen met geitenroomkaas geserveerd met kruidenrisotto - zijn idee, natuurlijk. Zijn "Bua" Tobias staat ook al heel lang in de keuken. Ik ben verbaasd, want een horecazaak waar zelfs de medewerkers graag van doorgaan is heel, heel zeldzaam. De gastvrijheid is zo oprecht en oprecht dat ik zelfs een rondleiding krijg door de uit hout gesneden salons en de middeleeuwse aardkelder - elk hoekje en gaatje is goed verzorgd, zelfs vandaag de dag nog. Bij de Panoramabankl in de tuin zweer ik in stilte terug te komen, dan arriveert mijn bus in het dal.

Naar de Grünwalderhof aan de voet van Patscherkofel deze keer op de fiets. Vanaf de Kneipp-voorziening op het dorpsplein in Igl (ook via busroute J) is het slechts 20 minuten naar Patsch via de panoramische Gletscherblick-route. Overigens biedt je gastheer Hansjörg getrainde vogelgidsen aan op de tocht door het naburige natuurreservaat Rosengarten - als hij de tijd kan vinden. Anders moet je zelf de sprookjesachtige bospaden rond de „Kofl“ (=Patscherkofel) verkennen, het uitzicht vanaf de oude Romeinse weg door de valleien tot aan Italië in je opnemen of ontspannen in de tuin op Grünwalderhof en genieten van het panorama. Ik miste vandaag het weelderige ontbijt dat door de gravin werd geserveerd (tot 11 uur 's ochtends); binnen waakt het grootformaat jachttafereel van Thurn und Taxis over het lege buffet.

Ik neem toch maar het bekroonde terras van Falstaff, dat op de derde plaats staat van heel Oostenrijk, en gastvrouw Christine zet haar "Bua" Christoph aan mijn zijde om me te bedienen. Samen met zijn broer Hendrik sierde hij in het voorjaar een artikel over de nakomelingen van de familie Ribis in Tirol Magazin - de volgende generatie neemt al een vlucht. Bij de ongelooflijk zeldzame Tiroolse Erdäpflblattln met kool raadt hij vervolgens "eerlijk gezegd een biertje" aan. Het menu verrast met een liefdevolle Oostenrijks-Italiaanse fusie, waarbij het menu wordt geserveerd met Grammelschmalz met Zwitsers pijnboomzout en olijfolie. Alleen al de ossobuco alla Milanese is de reis waard, en dan zijn er nog de cranberryknoedels gemaakt in de huisstijl! De porties zijn prinsheerlijk, niemand lijdt honger en de meeneemverpakking van gerecycled papier is even aantrekkelijk als slim. De "oude bosframboos uit de Stubai" (een zeldzaam goede schnaps) wordt geserveerd op dit terras met een perfect uitzicht op het dal en - als ik er niet op de fiets was geweest - waren er misschien nog wel meer geweest. Ik wilde echt niet de nobele rit naar Innsbruck missen, in de zonsondergang en in de zwoele avondlucht.

Een avondexcursie brengt me al snel terug naar Lans, dit keer naar de Wilden Mann. Het ligt eigenlijk aan de overkant van de weg van Isserwirt, maar met zijn drie Falstaff-vorken is het vooral populair bij bezoekers uit de stad en van verder weg (althans, dat zeggen ze in het dorp). "Eten op het platteland" belooft een oud opschrift, en prijzen in shillings - binnen, zeven dagen gastronomische keuken en bediening in de fijnste Tiroolse feestkledij. Chef-kok Michael (vers 29, maar vraag het nog een keer voor de zekerheid) zet me in zijn "salon" direct naast de keuken, zodat ik alles kan zien en elk gerecht echt kan ruiken.

Omdat hij graag laat zien wat hij kan, krijg ik kleine porties van mijn favorieten en hij tovert ook graag speciale verzoeken tevoorschijn. Je kunt proeven hoe goed hij - en Armin - in de keuken zijn met de char service, dan met de Black Angus met champignons en de krokante Kasspatzln zijn sowieso een geheim. Hoofdkelner en keldermeester Peter laat een slok Primitivo uit zijn pols komen (niet echt mijn soort wijn, maar deze...) - het hele menu is volgeschoten. Het is een "vrouwenrestaurant", zegt de wilde man Michael, die met een knipoog vanuit de keuken het recept voor succes onthult - oma Schatz, mama Regina en dochter Lisa runnen de zaak. Het gedraaide meubilair, de bediening en de slimme, oude salons zijn net zo nuchter en natuurlijk - als "stadsbewoner" begrijp ik eigenlijk heel goed waarom mensen hier graag "verhockt" (een tijdje zitten).

Maar voor het onweer maak ik liever een dromerige wandeling door het dorp - fontein, kerkhof, boerderij, weiland, bos en dan het meer. De bus haalt me net op tijd in, ik volg de druppelsporen op het raam van binnenuit en ben toch al bijna weer thuis.

Foto's: Christian Weittenhiller