Met alle middelen: De dolende heer Kozubowski

Als de lente haar eerste warme dagen stuurt en de laatste sneeuw plaatsmaakt voor de zon, willen we eindelijk weer gaan wandelen. De wildernis in en prachtige paden verkennen, een plekje zoeken om in de zon te zitten en stap voor stap door de schoonheid wandelen. Wie al die paden eigenlijk verzorgt en onderhoudt, is een vraag die we ons vaak stellen. Mijn zoektocht naar antwoorden leidt me ten zuiden van Innsbruck naar Igls, waar de belangrijkste padonderhouder van de stad zijn werk doet.

Michael Kozubowski is een echte Igler en is al sinds zijn geboorte thuis in het dorp. Zoals alle plattelandskinderen groeit hij buiten op in de natuur, toen, voor het internet. Hij kent het kleine bergdorp, de boeren en families en de omliggende bossen en wateren al snel als zijn broekzak. Als jongeman trok hij even de wijde wereld in als langeafstands- en buschauffeur, maar hij was al snel weer thuis. Sinds 2001 werkt hij voor het toeristenbureau van Innsbruck. Daar zorgt hij van Rinn tot Ellbögen voor alle fietsroutes, wandelpaden, paden, bewegwijzering, reparaties en alles wat er verder nog bij komt kijken. De heer Kozubowski is een man van actie, zoals je kunt zien aan zijn sterke handdruk. Hij heeft vandaag niet veel tijd, want er is altijd veel werk te doen. Maar we redden het wel even," glimlacht Michael plichtsgetrouw - plattelandskinderen heten elkaar bij de voornaam.

De village green doet geen halve dingen hier. Vanuit de bus ben je slechts één stap verwijderd van de green, een zorgvuldig gemanicuurde golfgazon, de machtige maaier natuurlijk bestuurd door Michael zelf. Maar ook graafmachines, bussen, vrachtwagens en vorkheftrucks - hij is een man met mogelijkheden. Alleen bij regenachtig weer wijdt hij zich aan vervelend kantoorwerk; hij is veel liever onderweg, ergens "langs de weg", zoals ze in Tirol zeggen. Vijf mannen met vijf pick-up trucks verzorgen het hele jaar door de paden in de regio bij Innsbruck Tourism, eigenlijk een baan zonder pauzes. Soms ben je zelfs blij met de regen," lacht de landschapsmanager, terwijl hij peinzend in de wolken kijkt. Want er is ook nog veel ander werk te doen. Zijn zoon heeft bijvoorbeeld het edele fotolijstje op het dorpsplein gelast, en ook de mooie hoes voor de voet van de meiboom. Soms wordt Michael 's nachts wakker, moet hij een idee opschrijven en de volgende ochtend brengt hij het in praktijk.

Michael is altijd aan het werk. Zelfs als hij niet aan het werk is. Dit is niet de definitie van een baan, maar van een tastbare passie. Hij houdt ook graag zijn ogen open voor goede ideeën in zijn privéleven en op andere wandelgebieden - trefwoord: hekken. Als je alpenweiden tegenkomt, kom je soms zulke ingenieuze hekwerken tegen dat je gewoon in verbazing blijft staan. Met steen, kabel en slot, volautomatisch en zelfsluitend, want sommige wandelaars laten graag alles open. Elders kreeg hij onlangs een tip over een fantastisch zonnig plekje - maar zonder bankje! Dus Michael gaat meteen zelf op pad: en waarachtig, het is hier echt prachtig - en al snel staat er ook een bankje. Overigens krijgen alleen lokale bedrijven de opdracht om speciale werkzaamheden uit te voeren - ze kennen elkaar en ze kennen de paden, wat veel dingen makkelijker maakt. Dit geldt ook voor de boeren, waar veel paden op een zeer gemeenschappelijke manier over de percelen lopen. En nogmaals, het sleutelwoord is hekken.

Als gids wordt er op deze manier veel overgebracht. De mobiele telefoon gaat vaak over tijdens ons gesprek, er is altijd wel iemand die ons begroet in het café en Michael weet met een paar woorden veel te vertellen. Het is lente en de wandelaars zijn in het hoogseizoen. "Dat hebben we eigenlijk altijd," lacht Michael en veegt een paar foto's over het display. Het oude panoramabord bij de rustplaats op de A13, theoretisch zelfs verwarmd in de winter, maar in de praktijk natuurlijk constant kapot en nu gelukkig ontmanteld.

Foto's van de wereldkampioenschappen wielrennen van het IOC, waar de Franse marshal de vlaggen van Innsbruck buiten beeld wilde houden en Michael ze na een kort telefoontje op een paar meter afstand en nog beter zichtbaar op het land van de boer plaatste. Of het rotsblok van vijf ton dat na een lawine midden op het wandelpad lag en alleen met vereende krachten van boeren, gemeente, militairen en Michael kon worden verwijderd. De Zirbenweg op de (Patscher)Kofel is elk jaar weer een theater, vertelt de kenner.

Michaels dagtaak is soms ook een beetje detectivewerk. Want als de teller op de Jochleitenweg 1.500 tot 3.000 wandelaars per dag telt, wie heeft dan het bordje als souvenir meegenomen? Vorig jaar alleen al verdwenen er 40 borden in het verenigingsgebied. Vooral populair was het „Gipfelstube“dat acht of negen keer per jaar weg was. Misschien bestaat de Gipfelstube daarom niet meer, omdat niemand hem heeft gevonden, mijmert de trailmanager. Of heeft iemand hem uiteindelijk meegenomen? In elk geval heeft Michael een wildcamera opgesteld op Heiligwasser en heeft hij dezelfde bordschurk op heterdaad betrapt.

Over water gesproken: er is onlangs een bron met een fontein geboord voor de kneippvoorziening - de overloop vult nu het kneippbassin. Maar het wordt alleen op 2 mei gevuld - anders waren er altijd veel kinderen ziek na de leuke buitenvakantie. En daar kun je maar beter niet met ouders rotzooien. Waarom houdt hij eigenlijk van dit slopende werk? Omdat de blijdschap van anderen hem zo gelukkig maakt, zoals de kok die gewoon beary kookte! Nog een laatste vraag, dan moet hij echt gaan: Wat doet hij als hij echt vrij heeft, zijn mobiele telefoon uitzet en niet bereikbaar is? Dan gaat hij het liefst zeilen, zegt hij. Een vakantie aan het water, waar geen wegen zijn.

Foto's: De omslagfoto en de zonsopgang in dit artikel zijn geschoten door Markus Mair op de Patscherkofel. Bankl en Gipfelstube zijn herinneringen van W9 Studios. De foto's van Michael zijn genomen door de auteur en alle andere door Michael Kozubowski zelf.